Είναι δυνατή μια συμμαχική κυβέρνηση των ηττημένων με τη συμμετοχή ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ και ΜέΡΑ 25;
Θεωρώ ότι ένα τέτοιο σενάριο ούτε φαίνεται ρεαλιστικό, ούτε θα ήταν βιώσιμο. Ήδη οι κύριοι Ανδρουλάκης και Βαρουφάκης το έχουν αποκηρύξει με κάθε τρόπο, ενώ ο κύριος Τσίπρας το «γύρισε» σε κυβέρνηση με «ψήφο ανοχής». Αυτό ξέρετε τι μπορεί να σημαίνει; Ότι στην πρώτη σοβαρή διαφωνία, στην πρώτη «στραβή», μια τέτοια κυβέρνηση θα πέσει. Και κάτι ακόμα: πώς θα μπορούσε να γίνει σοβαρό έργο, όταν υπάρχει χάσμα στις θέσεις των κομμάτων αυτών για βασικά θέματα, όπως το χρέος, η ανάπτυξη, η ασφάλεια, το μεταναστευτικό; Εκτός αν μιλάμε πάλι για «κωλοτούμπες» μετά την κάλπη, μόνο και μόνο για να μοιραστούν καρέκλες και να μην προχωρήσει τίποτα. Το δίλλημα, επομένως, είναι ξεκάθαρο: σταθερότητα και εξέλιξη ή αβεβαιότητα και οπισθοδρόμηση;
Γιατί ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποφεύγει ένα debate με τον Αλέξη Τσίπρα και προκρίνει έναν τηλεοπτικό διάλογο με όλους τους πολιτικούς αρχηγούς;
Γιατί έχουμε ένα πολυκομματικό σύστημα, σίγουρα με δύο μεγαλύτερα κόμματα, αλλά όχι δικομματικό. Γιατί πιστεύουμε ότι δείχνει ασέβεια και υποτίμηση προς τα άλλα κόμματα, ιδιαίτερα όταν έχουμε μπροστά μας εκλογές με απλή αναλογική. Για τον ίδιο λόγο δεν συζητώ ένα debate με τον κ. Κάτση του ΣΥΡΙΖΑ στη Θεσπρωτία. Άλλωστε πιστεύω ότι σε ένα debate μεταξύ δυο υποψηφίων θα έπρεπε να επιτρέπεται να γίνονται ερωτήσεις και να δίνονται απαντήσεις απ’ ευθείας από τον έναν στον άλλον, όπως συμβαίνει στις ΗΠΑ.
Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία οι μισθωτοί απώλεσαν ένα 7% της αγοραστικής τους δυνατότητας εξαιτίας του πληθωρισμού. Τι θα κάνει η κυβέρνηση για να αντιμετωπίσει αυτήν την κατάσταση;
Ο πληθωρισμός και η παρεπόμενη ακρίβεια είναι πράγματι σοβαρό πρόβλημα, πρόβλημα πανευρωπαϊκό και διεθνές, όχι ελληνικό, όπως βολεύεται να λέει η αντιπολίτευση, παραβλέποντας μάλιστα ότι η Ελλάδα έχει τον 5ο χαμηλότερο πληθωρισμό στην Ευρωζώνη. Γνωρίζετε ότι η Κυβέρνηση στήριξε και στηρίζει την κοινωνία και κυρίως τους πιο αδύναμους συμπολίτες μας, χωρίς να «τινάξει την μπάνκα στον αέρα», ρισκάροντας την τεράστια προσπάθεια της προηγούμενης δεκαετίας. Πάρτε για παράδειγμα την επιδότηση των λογαριασμών ρεύματος νοικοκυριών, αγροτών και επιχειρήσεων, από τα υπερέσοδα των εταιρειών ρεύματος. Το Market Pass, που χρηματοδοτείται από τα υπερκέρδη των διυλιστηρίων. Το «Καλάθι του νοικοκυριού», που μιμήθηκε η Γαλλία και σκέφτεται να εφαρμόσει τώρα και το Βέλγιο. Την αυξημένη επιδότηση για το πετρέλαιο θέρμανσης. Τις έκτακτες ενισχύσεις για τα πιο ευάλωτους συμπολίτες μας. Είπατε για μείωση της αγοραστικής δύναμης των μισθωτών κατά 7%. Εγώ θα σας πω ότι με πραγματικούς όρους, δηλαδή αφού λάβουμε υπόψη τον πληθωρισμό, το διαθέσιμο κατά κεφαλήν εισόδημα αυξήθηκε κατά 800 ευρώ μετά το 2018. Και αυξήθηκε για όλους, και για τα πιο χαμηλά εισοδήματα. Η πραγματική ιδιωτική κατανάλωση το 2022 ήταν και πιο πάνω από ότι ήταν πριν την πανδημία. Αυτό οφείλεται και στα μόνιμα μέτρα που έλαβε η κυβέρνηση: στις μειώσεις φόρων και ασφαλιστικών εισφορών, στην αύξηση του βασικού μισθού κατά 20% και επιδομάτων όπως το ανεργίας, στην αύξηση των συντάξεων - για πρώτη φορά ύστερα από 12 χρόνια - στη μείωση της ανεργίας κατά 7%. Θέλουμε λοιπόν να συνεχίσουμε την προσπάθεια, για περισσότερες και καλύτερες δουλειές, για μεγαλύτερο διαθέσιμο εισόδημα στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα βάζοντας, μεταξύ άλλων, στόχο ο βασικός μισθός να φτάσει στα 950 ευρώ στο τέλος της επόμενης τετραετίας.
Στις εκλογές συμμετέχουν 420.000 νέοι ψηφοφόροι. Πού οφείλεται το γεγονός ότι ένα μεγάλο ποσοστό από αυτούς θα απέχουν από τις εκλογές;
Στους νέους είναι πολύ πιο έντονη η δυσπιστία στο πολιτικό σύστημα και η καχυποψία για τους δημοκρατικούς θεσμούς, που έχουν παρατηρηθεί εδώ και δεκαετίες και στη χώρα μας. Είναι πιο απογοητευμένοι από την πολιτική και πιο αποστασιοποιημένοι. Σε αυτό συμβάλουν διάφοροι παράγοντες και καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι εύκολο αυτό να αλλάξει από τη μια μέρα στην άλλη. Πόσο μάλιστα όταν είναι μάρτυρες μιας πολιτικής καθημερινότητας που ξεπέφτει στις βρισιές, στα προσωπικά σκάνδαλα, στα ψέματα και στις κούφιες υποσχέσεις… Σκέφτομαι επίσης ότι, για τις νεότερες γενιές, η σταθερή και λειτουργική δημοκρατία που απολαμβάνουμε από το 1974 θεωρείται αυτονόητη, δεδομένη. Δεν είναι εύκολο να κατανοήσουν ότι είναι κατάκτηση που, με όλες τις ατέλειες, τις αδυναμίες, τα προβλήματά της, θέλει συνεχή αγώνα, έγνοια, φροντίδα, ξεκινώντας από τα πιο βασικά: τη συμμετοχή.